همچنان براساس یافته‌های بازی، می‌توان گفت مشارکت کنندگان در فرایندی تعاملی و از طریق تکنیک‌های آموزش جمعی، به طور عملی مفاهیم تصمیم‌گیری گروهی و حل مناقشه مبتنی بر منافع بین گروهی را تجربه می‌کنند و با قرار گرفتن در موقعیت‌های تصمیم‌گیری که آنان را با چالش ترجیح نفع شخصی یا گروهی، نفع گروهی یا بین گروهی و نفع بین گروهی یا نفع کل شهر روبرو می‌نماید، تجربه‌ای بی‌بدیل از حل تعارض را برای آنان فراهم می‌نماید.

به عنوان نمونه‌ای از موقعیت‌های تصمیم‌گیری و تصمیم‌های اخذ شده در بازی‌های 22 گانه می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:

• بازیگران سعی نموده‌اند فضای دستوری را بر بازار زمین و مسکن حاکم کنند و با تعیین قیمت دستوری و سقف مشخص برای قیمت اراضی بر روی گروه زمین‌داران اعمال فشار نمایند.
• شهر به سمت سیاست‌های حمایتی حرکت کرده و به عنوان نمونه نیمی از درآمد شهرداری را به عنوان یارانه نقدی برای گروه درآمدی پایین تعریف کرده است. این تصمیم هم نشان‌دهنده ناتوانی گروه‌های درآمدی بالا، بازاری‌ها، زمین‌داران و حتی سمن‌ها در فهم مشترک از مسئله تضاد منافع پیش آمده میان آنهاست. آنها با اعمال فشار اقتصادی بر روی مدیریت شهری و کاهش درآمدهای شهرداری به نفع گروه درآمدی پایین، عملا شهر را در پاسخگویی به نیازهای عمومی ناتوان کرده‌اند، زیرا کمک مالی مستقیم از یک سو به عنوان نقدینگی بر روی قیمت بازار اثرگذار بوده و از سوی دیگر حجم و میزان این کمک به اندازه‌ای نخواهد بود که بتواند نیازهای گروه درآمدی پایین را که طی چهار مرحله نتوانسته پلاکی برای خانوارهای خود تامین کند، رفع نماید.
• تعیین قیمت دستوری و عدم توجه به عوارض زمین نشان می‌دهد بازیگران بیش از آنکه به فرایندهای بازار باور داشته باشند به دنبال کنترل قیمت از طریق نیروهای خارج از مکانیسم بازار، یعنی نظارت از بالا به پایین دولت، بوده‌اند. تجربه‌ای که سال‌ها در ساختار مدیریتی ایران جاری است.
• حضور انفعالی سازمان‌های مردم نهاد در غالب بازی‌ها نشان از عدم آشنایی فعالان این حوزه با ساختارهای چانه‌زنی و کنش جمعی دارد.

مجموع تصمیمات فوق را می‌توان نمونه‌های محدودی از الگوی انتخاب بازیگران برای طراحی راه‌حل برای مناقشات و چالش‌های پیش‌رو در بازی دانست که هم از نظر تحلیل مسئله و هم از نظر طراحی پاسخ به مسئله بسیار به شرایط مدیریتی در ساختارهای واقعی مدیریت شهری ایران نزدیک است.

در نتیجه، شهر تعاملی هوشمند (SIC) رویکردی نوآورانه در راستای توسعه پایدار شهری است و اثربخشی موقیت آمیز آن براساس تجربیات گسترده در ایران بالاخص تجربه “بازی تهران” به اثبات رسیده است. ظرفیت‌های بازی برای افزایش مهارتهای توسعه فردی و تیمی، ترویج یادگیری جمعی و تیم سازی، و فراهم کردن بستری برای مشارکت ذینفعان و درک بهتر مفهوم مشارکت عمومی در برنامه ریزی شهری، آن را به ابزاری قدرتمند برای ترویج توسعه پایدار شهری تبدیل نموده است.